Tháinig mé díreach chuig mo theach sa sráidbhaile. Níl mé ar ais go dtí mo sráidbhaile le coicís mar tá gnó agam i Kuala Lumpur. Ní oibríonn mé ann ach tá gnó agam mar bhróicéir. Díolaim cineálacha éagsúla earraí lena n-áirítear talamh agus earraí mistiúla cosúil le pomegranates dearga, slabhraí muc agus mar sin de.
Go hiondúil fillim ar an sráidbhaile ar an Aoine. ach ar an Máirt chuaigh mé ar ais go dtí mo sráidbhaile rud a chuir ionadh ar mo bhean chéile mar tháinig mé ar ais go luath.
“Ar ais go luath, a dheartháir,” a dúirt sé nuair a phioc sé suas mé sa chathair ina charr Viva ag 7 pm.
“An tseachtain seo tá go leor rudaí curtha ar athló, mar sin tá sé níos fearr dul ar ais go dtí an sráidbhaile ar dtús,” a dúirt mé.
An oíche sin, bhí mo bhean chéile, a oibríonn, ró-leisciúil chun cócaireacht. I ndáiríre, ní siopa atá sa siopa taobh thiar dár dteach ach teach ardán dhá-scéal cúinne a úsáidtear mar shiopa bia, réidh le scáileán teilifíse mór. Tá a fhios agat, séasúr peile Chorn an Euro atá ann anois.
Níl aon stallaí bia inár bpáirc mar níor oscail ár bpáirc ach trí mhí ó shin. Mar sin bhí go leor daoine sa siopa nua ag breathnú ar pheil agus iad ag baint suilt as bia friochta. Ní gá do chónaitheoirí aonair dul go dtí an chéad sráidbhaile eile atá thart ar 2km ónár bpáirc chun bia a cheannach.
“Ceannaímis rís friochta, a bhráithre,” arsa mo bhean chéile.
“Ceart go leor,” d’fhreagair mé.
D’oscail mo bhean chéile doras na cistine agus ghlaoigh sí ar an bhfreastalaí baineann dhá phaca ríse friochta a ordú.
Nuair a bhí mo bhean chéile ag glacadh cith, chuala mé fáinne a fón póca ag léiriú teachtaireacht téacs ag teacht isteach.
D’oscail mé an fón póca agus chonaic mé go raibh SMS ó uimhir nár shábháil. Dúirt an SMS gur shroich sé an áit a gealladh. Níl amhras orm ach gur téacs óna cara fireann é.
Níl a fhios ag mo bhean chéile gur léigh mé teachtaireacht téacs ó fhear nach bhfuil aithne aici air.
Chuaigh mé síos staighre ag breathnú ar Astro. Chuaigh mo bhean chéile, a bhí réidh le cithfholcadh, go dtí an chistin agus d’iarr sí ar an bhfreastalaí an raibh an rís friochta a d’ordaigh sí réidh.
“Sis, níl muid cócaráilte fós. “Díreach cócaireacht ar a 10 a chlog,” a dúirt an sclábhaí.
“Ach cén fáth nár labhair tú níos luaithe? shuíomar agus d’fhanamar le rís friochta. Ná ordú. Cealaigh,” a dúirt mo bhean chéile agus dúirt liom dul amach a cheannach ríse friochta ag an déileálaí.
Lean mé ag féachaint ar an teilifís fad a bhí mo bhean amuigh. Uair an chloig ina dhiaidh sin tháinig sé ar ais.
“Is fada an lá ó cheannaigh mé rís friochta,” a dúirt mé.
“Ceannaigh ag an díoltóir. “Tá go leor daoine,” a dúirt sé. Go deimhin, tá ár bpáirc agus an chathair 10 km ar shiúl. Téigh siar 20 km. Mura bhfuil tú in ann siúl, is turas fillte 20 nóiméad ón gcathair é.
Táim cinnte, agus mé ag ordú ríse friochta, gur bhuail mo bhean chéile lena buachaill sa teachtaireacht téacs ag stalla bia sa chathair. Ní raibh am agam uimhir fón póca an fhir a chóipeáil chun a fháil amach cé a bhí an fear ag iarraidh fáil réidh le mo bhean chéile.
Nuair a théann mo bhean chéile isteach sa seomra uisce, seiceáilim fón póca mo bhean chéile ina mála láimhe. De ghnáth bíonn fonn air a ghuthán póca a chur i ngach áit, ach n’fheadar cén fáth ar chuir sé a ghuthán póca ina mhála láimhe agus ar dhún sé é freisin. Bhí imní air go raibh an fear ag téacsáil chuige arís, shíl mé.
D’oscail mé é agus chonaic mé go raibh an SMS múchta. Is mór an trua nár chóipeáil mé uimhir fón póca an fhir nuair a bhí cithfholcadh aige.
An oíche sin agus mé ag súgradh le mo bhean chéile, d’fhiafraigh mé cé a bhí ag téacsáil chuici ag baint úsáide as uimhir fón póca 014 ach bhí sí ina tost.
“cá bhfuil,” ar seisean.
“Léigh mé an SMS níos luaithe. Dúirt sé go raibh sé tagtha,’ a dúirt mé.
“Ní hea. Deirfiúr uchtaithe,” a dúirt sé.
“Ar bhuail tú le do dheirfiúr uchtaithe?”
“Ní hea,” ar seisean arís.
“Beidh sé ag teacht suas níos déanaí,” a dúirt mé agus sucking a tits. D’imir muid an-sásamh an oíche sin mar dúirt mé le mo bhean chéile nár mhiste liom an raibh buachaill nó deirfiúr uchtaithe aici fad is a bhí sí sásta. Táim rud beag sásta a bheith saor le mo chara cailín i Kuala Lumpur. Ní gá dó glaoch orm go minic, bím ann gach oíche nuair a bhíonn sé gnóthach lena dheirfiúr uchtaithe.
Níl mo bhean chéile cliste go leor. Nuair a léirigh sé an mhaidin sin rinne mé seiceáil ar ghlaonna caillte agus fuair mé glaonna ar a ghuthán póca. Tharla sé go raibh uimhir fón póca 014 ann. Rinne mé iarracht an uimhir fón póca a bhualadh trí ligean orm ceist a chur ar Mamat agus d’fhreagair sé gurb é an uimhir mícheart í. D’fhiafraigh mé freisin cé hé féin. D’fhreagair sé gurb é Kadir a ainm, d’oibrigh sé d’oifigeach ríoga. Níl an fear ach 35 bliain níos óige ná mo bhean chéile. Tá sé pósta agus tá beirt leanaí aige.
Dúirt mé le mo chara freisin an traein a leanúint cibé áit a ndeachaigh sé. Tar éis 5pm an Chéadaoin sin, tháinig sé chun bualadh le mo bhean chéile le haghaidh deoch tapa uisce. Dúirt mo chara, Halim go raibh cuma cairdiúil ar an mbeirt acu.
An tráthnóna Dé hAoine sin dúirt mo bhean chéile amárach go raibh sí ag iarraidh dul go Kuantan lena boss Ani.
“Téigh,” arsa mise.
Maidin amárach, nuair a théann mo bhean chéile amach ag 8 am, inseoidh mé do mo chara carr mo bhean chéile a leanúint agus tuairisc a dhéanamh ó am go chéile.
“Bhí an traein páirceáilte ag Shell agus thug sé an traein Kadir go Kuantan,” thuairiscigh Halim ag 8.30 am go díreach.
“Tar leis go Cuantan,” arsa mise.
Leanann Halim traein Persona Kadir go Kuantan. Go díreach ag 9.30 am, ghlaoigh Halim ó Kuantan.
“Stop siad ag an Mhór-Roinn a ól ag teach caife,” thuairiscigh Halim.
“Lean iad ionas nach mbeidh a fhios acu cé tú féin,” a dúirt mé.
“Ná bíodh imní ort, tá aithne agam ar airgeadóir an óstáin seo. Rachaidh mé a fháil seomra ar dtús. “Más mian leis seiceáil isteach, beidh mé sa seomra agus féach cad atá á dhéanamh aige,” a dúirt Halim.
Buaileann Halim le airgeadóir óstán a chara maith. Lean sé ag amb